Tussen twee heel verschillende groepen begaf ik mij onlangs naar het Holland Festival om de virtuele Japanse opera The End te kijken. Om mij heen zaten enerzijds jonge fans van manga en Japan, te herkennen aan de kostuums die ze aanhebben en gekomen voor hun idool Hatsune Miku. De andere groep was eerder van middelbare leeftijd, normaal of deftig gekleed, op zoek naar een nieuwe culturele opera. Beide groepen werden op hun wenken bediend, met een unieke visuele trip over sterfelijkheid. Al moest je wel het vage verhaal voor lief nemen en de ervaring aankunnen…
Vanaf het eerste moment lijkt The End helemaal niet op andere opera’s. Op het podium hangt een groot doek, waarachter een rechthoekige tafel staat en musicus Keiichiro Shibuya zijn werk vandaan doet. Maar dat is het wel, verder zijn er geen attributen of acteurs. Alleen maar een wit scherm.
En toen barstte het ineens los. Felle lichtflitsen zijn van overal te zien en het grote scherm toont het hologram Hatsune Miku in talrijke rare beelden, zo ging je bijvoorbeeld al snel haar lichaam in. Ook de rechthoekige tafel flitst in allerlei kleuren en een mix van techno en Japans gezang komt over je heen donderen.
De opera was op zijn mooist tijdens de snellere nummers, als de voorstelling tot een hoogtepunt komt. Zo veranderde Hatsune op een gegeven moment in een draak en zweept de muziek je mee in een vlucht door de lucht. Soms zijn de beelden en muziek zo trippend dat je je kan afvragen of er niet toevallig iemand stiekem een pilletje in je drankje heeft gestopt!
Ook is de ervaring niet voor iedereen. Naast mij zat een jongen van een jaar of tien die na een minuutje of vijf zachtjes begon te huilen, om zich vervolgens te verstoppen in de armen van zijn vader en uiteindelijk de zaal moest verlaten. Blijkt maar weer dat je onderzoek moet doen voordat je naar zo iets toe gaat.
Voor de fans van Hatsune Miku is er gelukkig wel veel te genieten. Zij is een hologram die in 2007 is ontstaan en waar iedereen na de aankoop van software nummers voor kan maken. Ze heeft daardoor al zeker 100.000 nummers in haar repertoire en is heel populair in Japan. In de opera zong ze dan wel niet de bekende J-pop, maar de vele veranderingen in kleding en uiterlijk is voor de fans weer heel leuk.
Het is dan toch minder dat je niet heel erg met haar kan meeleven. Het verhaal was op zijn zachtst gezegd moeilijk te volgen. Wat ik ervan begreep is dat Hatsune Miku als hologram natuurlijk onsterfelijk is, maar na elk concert weer uit gaat. Zij vraagt zich dan ook constant tijdens de opera af wat het is om mens te zijn, hoe het zou zijn om te sterven en wat leven nu precies inhoudt. Een echte conclusie volgt er echter niet en ook de tussen gedeeltes waarin ze zit te bellen en niet verder komt dan ‘Ik begrijp niet waarom je niet begrijpt’, voegden weinig toe.
Je moest het dus het dus niet van het verhaal hebben, maar van de meestal redelijke en soms zelfs goede muziek en vooral van de prachtige beelden. Dat maakte deze eerste virtuele Japanse opera namelijk uniek. Ben je nu benieuwd hoe het er allemaal uitzag? Kijk dan naar de onderstaande korte trailer!
Lees ook:Japans apartste popster: Hatsune Miku
Lees ook:Japanse band Dir En Grey te horen in Eindhoven
Lees ook:Nieuwe anime van Dragon Ball in juli
Lees ook:Animatiefilm ‘Prinses Mononoke’ wordt theaterstuk
Lees ook:Filmpje: Dynamisch Tokio in 2 minuten